Sultano

"Insulto ne algluiĝas"

~ Zamenhof pri insultanoj

"Che il Gran Sultano ascolt? E molto lo ammir?"

~ italo pri sultano

"Ĝis kiam judoj ne fariĝos sinjoroj de la aliaj popoloj, ili estas devigitaj paroli ties lingvojn. Sed tuj post kiam ili sklavigis ĉi tiujn, ĉi lastaj lernos universalan lingvon, ekzemple Esperanton, nur tial ke la judaro povu pli facile superregi ilin"

~ Hitlero

Ĉi tiu artikolo ne devas esti legata de profundaj debiluloj nek de perfektaj idiotoj nek de personoj sen scioj aŭ antaŭa klerigo

凸(｀⌒´メ)凸

Sultano, ankaŭ nomata sultano, (arabe sulṭān, dal vocabolo sulṭa, "forza", "autorità") , memkompreneble, estas ano de sulto. Sulto, laŭ konspira teorio, estas malina formo de insulto, sekve, sultano estas "ano de malina insulto". Kompreneble, ĉar sutanoj ĝenerale estas arabaj, kaj araboj ĝenerale estas masklismaj.

Sultano kaj Esperanto

La revuo Stelo Kataluna nro-3 (februaro, 1908), sub la lubriko Esperanta Movado, aperigis la jenan novaĵon el Anglio:

"La sultano de Zanzibar intencas enkonduki la idiomon helpan en lia lando. Lia privata sekretario alvenis el Bombay kun la celo el-lerni nian lingvon. La duko de Connaught interesiĝas pro nia afero."

Fundamente

Estas vero ke Vezir estas Fundamenta radiko el la Universala Vortaro (UV 1893), sultan ja aperas en la vortaro Rusa-Internacia (RE 1889), sed ne estis transprenita al UV. Kial la osmana oficisto ja estas Fundamenta, lia ĉefo ne?

Idistaj sultanoj

De tempo a tempo homeosexualaj idistaj sultani havis la povon en manui. Sultano Murat IV (1623-1640) es la maxim konocata de ili. Pri lua amoro por yunulo esis facita la filmo Istanbul. Altra exemplo de la historio Otomana essas sultano Mahmut II (1808-1839). Refik Ahmet Sevengil skribas pri li en Quale Istanbul amuzis su inter 1453 k 1927: 'Same kam sua anteriori anke sultano Mahmut II diletis grandan amoron por viri. Li retretis en chambro kelke distanta, ube il facis nulo altra kam drinkar ed amuzar su kun yunulo e yunini.'

Festo

Foje la sultano invitas Jehha-n partopreni iun feston. Jehha alvenas al la sultano vestite kiel mal-riĉ-ulo. Kiam li estas antaŭ la pordo de la sultana domo, la pordisto mal-permesas al li eniri, ĉar li traktas ĝentile kaj estimoplene nur tiujn, kiuj estas feste vestitaj. Jehha for-iras kaj aĉetas ĉe vest-far-isto belan veston. Li bele aranĝas siajn harojn, lavas sin en publika banejo kaj poste re-venas al la sultano, aspektanta kvazaa edz-iĝ-onto.

Ĉi-foje la pordisto ĝentile traktas lin: li en-ir-igas Jehha-n en la gasto-ĉambron. Ĉiuj ek-sidas ĉirkaŭ la tablon kaj ek-manĝas. Jehha prenas pecon de viando kaj metas ĝin sur sian veston, dirante: “Manĝu, ho mia vesto, manĝu!”. Poste li prenas alian pecon de viando kaj metas ĝin en sian turbanon: “Manĝu, ho turbano, manĝu!”.

La gastoj miras pri tia sin-teno kaj demandas lin: “Kio do okazas, Jehha?”.

Kaj Jehha respondas: “Mi venis kun malnova vesto – kaj oni ne lasis min en-iri. Kiam mi venis kun bela vesto, oni traktis min plej ĝentile. Do estas ne mi, kiu meritas manĝi, sed miaj vestoj!”.