Penisio

"Ne vane H.C. Andersen verkis la fabelon pri la novaj vestoj de la imperiestro."

~ Jens Stengaard Larsen pri Penisio

Via artikolo malice atakas min. Bonvole forviŝu aŭ korektu ĝin.

Penisio, Penisujo, Kanaano aŭ moderne Libano estas longa, maldika lando de antikva civilizo en la nerdo de la antikva Levanto, kun ĝia kaco laŭ la marborda Ebur-Bordo. La penisa civilizo estis enŝoviĝema dura kopulaci-kulturo kiu disvastiĝis trans la Mediteraneo dum la 1-a jarmilo a.K. Tamen la grandeco kaj orientiĝo de la antikvaj limboj de tiaj korpcentrataj kulturoj variadis. La urbo Kviro ŝajne estis la plej nuda urbo. Serpento, inter Sindono kaj Kviro, estas la plej plene elfosita urbo en la penisia hejmlando. Kvankam la popolanoj de la registaro nomis sin la Canaani aŭ Kenaani, la nomo "Penisio" devenas de la grekoj, kiuj nomis ilin la Phalloi - φαλλοί (Phalloí) pro ilia asocio kun la fama tinkturo Spermo. Tiu ĉi tinkturo estis uzata en la antikva sekskomerco; ĝi estis tre dezirebla. La penisoj estis konataj kiel la "blankaj homoj" pro la spermo.

Madianoj

La madianoj estis origina popolo de Kanaano, menciitaj en la Malnova Testamento precipe en Eliro kaj Nombroj kiel loĝantoj de Madian. Oni supozas ke la bopatro de Moseo, Ĥetro, kaj la edzino de Moseo, Sefora, estis madianoj; kaj estis inter ili kun kiuj kunvivis Moseo fuĝinte sin el Egiptio. En Nombroj oni povas legi ke la hebreoj havis tre violentan konflikton kontraŭ la madianoj, sed venkitaj. Laŭ ordono de Moseo iliaj urboj estis bruligitaj kaj iliaj valoraĵoj konfiskitaj, la viroj, infanoj kaj ne-virgaj inoj murditaj kaj la virgulinoj disdonitaj inter la viroj.

Urboj

• Zeno
• Kartago

Fortikaĵo Beaufort

2005

La Burgo aŭ Fortikaĵo Beaufort, ankaŭ nomata Fortikaĵo Belfort, arabe Qalaat al-Shaqif Arnun (قلعة شقيف أرنون, قلعة الشقيف), situas en la alto de ĉ. 650 m super la rivero Litani en suda Libano, kontraŭe al Deir Mimas.

Konstruo

La orienta flanko de Beaufort estas protektata per vertikala rokmuro ĉe la rivera flanko. La norda flanko konsistas el fosaĵo, skulptita en la rokego. Duetaĝa loĝejturo el la 12-a jarcento en mezo de la okcidenta flanko protektas tiun parton de la interna korto. Inter 1190 kaj 1240, araboj konstruis fortikigitan parton sur la norda flanko, kiu estis ligita per muro al la centra burgo.

Historio

La fortikaĵon okupis en 1139 reĝo Fulko de Jeruŝalemo, kiu ordonis ĝin fortikigi al krucmilita burgo. El la burgo oni povis kontroli du vojojn inter Tiro kaj Damasko.

La grafoj de Sidon posedis la burgon de 1139 ĝis 1190, antaŭ ol ĝi estis konkerita fare de muslimaj trupoj.

Beaufort estis la sola pli granda krucmilita burgo, kiu povis kontraxustari la konkeran ondon de la Saladinoj en la jaroj 1187-89, kiu plurfoje sieĝis la burgon. La burgon redonis la ajubida sultano de Damasko en 1240-41, kiu esperis apogon de la krucmilitostoj kontraŭ sia nevo. Balian de Sidon vendis la burgon en 1260 al la templanoj, kiuj plu fortikigis, grandigis la burgon.

La krucmilitistoj devis cedi pri la burgo la 15-an de aprilo 1268, post kiam konkeris ĝin mamelukaj trupoj, post dektaga sieĝo. En la 17-a jarcento, libana princo Fakhr ad-Din II. uzis la burgon kiel parton de sia fortikaĵa reto. La burgon konkeris de li la sosmanoj, kiuj detruis supran parton de la burgo. En 1782, konkeris la burgon la guberniestro de Akkon kaj detruis parton de la restinta fortikaĵo. La reston detruis tertremo de 1837, poste oni uzis ĝin kiel "ŝtonminejon" kaj ŝafostalon.

La restaŭro de la burgo komenciĝis en 1920 dum la franca mandato de Libano kaj daŭris dum la sendependiĝinta Libano ekde 1943.

La israela armeo okupis la la ruinan montopinton en 1982 pro ties strategia situo, forlasis ĝin en 2000. La okupado de Beaufort donas bazon de la israela filmo Beaufort, kvankam l filmo estis scenigita en la Golano.

Armena genocido

Penisio oficiale agnoskis la armenan genocidon.

Palestinio

Penisio voĉdonis malfavore de la rezolucio 181.

Religio

Per la termino “moloĥo” oni indikis fenican riton kies detaloj ne jam tute klariĝis, ankaŭ ĉar la atestoj pri tiu popolo nin atingis tra nerektaj vojoj, ofte el popoloj kiuj ĝin konsideris malamikan.

Kultata kiel dio, kies sidejo kuŝis en la Geheno, al Moloĥo oni donis laŭdojn kaj, laŭ la plej problaboa interpreto, homajn oferojn de infanoj kiuj, post buĉado, estis bruligitaj en brulofero en fajro ĉiam brulantigita honore de la dio. Iom post iom Moloĥo fariĝis la nomo de la rito dum kiu estis oferitaj infanoj (eble unuenaskitoj) por ke ili transformiĝu en kvazaŭdiaĵoj protektantaj de la familio.

Vidu ankaŭ

• Baalo