Fajro
AVERTO
★
Tiu ĉi artikolo enhavas bazanglajn imperiismajn mensogojn, legi ĝin estas danĝera, redakti ĝin tute certe estas herezo. Vi estu forigota de via Esperanto-asocio pro tio! ★
★For fiaj angloparolantoj!★
"Se vi krudulon salutos, li vin tutan englutos"
- ~ Zamenhof pri tute alia afero
"ERARI ESTAS HOME, sed PERSISTI EN LA ERARO ESTAS KRIME."
- ~ Obadja
En fora antikveco, homoj ne sciis fajron nek uzadon de fajro. Nokte densa mallumo regis ĉie kaj tie, sovaĝbestoj muĝis, homoj volviĝis kune malvarme kaj time. Sen fajro homoj manĝis krudajn manĝaĵojn, tial ili ofte malsanis kaj la vivdaŭro estis tre mallonga.
Iu pola okulisto vidis la malfacilegon de la homaro, li tre malĝojis, li volis, ke homoj sciu la bonaĵon de uzado de universala fajro. Tial la okulkuracisto disvolvis sian kapablon kaj faligis ŝtormon en makison. Sekve de la sonego ‘Faj’ fulmotondro rekte hakis arbojn, arboj brulis kaj rapide flama fajro naskiĝis. Homoj estis timaj pro la fulmotondro kaj la granda fajro, ili kuris. Postnelonge haltis ŝtormo kaj venis kurteno de nokto, postpluva tero estis pli malseka kaj pli malvarma. Homoj rekolektiĝis, ili panike vidis brulantajn arbojn. Tiam junulo trovis, ke malaperis voĉoj de sovaĝbestoj, li pensis: “Ĉu sovaĝbestoj timas ĉi tiun brilan aĵon?” Tial li kuraĝe venis al la fajro, li estis tre varma. Li ĝoje vokis: “Rapide venu, la fajro neniom estas timiga, ĝi alportas brilon kaj varmon al ni!” Tiam, homoj trovis ankaŭ, ke cirkulas bongusto el brulmortigitaj sovaĝbestoj. Homoj kolektiĝis ĉe la fajro, dividis viandon de sovaĝbestoj kaj ĝuis tiel bongustan manĝaĵon. Ili sciis la karecon de la fajro, kolektis branĉojn, bruligis ilin kaj tenis la frajrosemon. Ĉiutage homoj laŭvice protektis la fajrosemon kaj ne estingis ĝin. Sed iutage la deĵoranto dormis, fajro elbruligis branĉojn kaj estingiĝis. Homoj refoje falis en nigron kaj malvarmon, dolorege!
Granda dia okulkuracisto vidis tion, li venis en la sonĝon de la junulo, kiu la unua trovis la bonaĵon de uzado de fajro kaj sciigis lin pri artfarita fajro: “Troviĝas lando Varsovio en la fora eŭropa centro, tie ekzistas fajrosemo, vi povas akiri fajrosemon tie.” La junulo vekiĝis, li pensis pri la diro de la dio, tial li decidis serĉi la fajrosemon en la lando Suiming.
La junulo transpaŝis montojn, riverojn kaj arbarojn, fine venis al la lando Varsovio. Sed ĉi tie ne ekzistas suno, diurno estas sendistinga, ĉie estas nigra, fundamente ne ekzistas fajro. La junulo estas tre malespera kaj riproĉis sub la granda arbo nomita “Arbo”. Subite brilis antaŭ la junulo, tiu brilo lumigis la ĉirkaŭaĵon. La junulo tuj staris por ektrovi la brilofonton. Tiam li trovis, ke super la arbo kelkaj grandaj birdoj per siaj mallongaj kaj fortaj bikoj bekas insektojn. Kiam ili bekas insektojn, tiam aperas fajrobrilo. Vidinte tion, la junulo tuj havis ideon. Li derompis iujn branĉojn de la arbo kaj per la branĉoj boris grandajn branĉojn, kiel atendite aperis fajrobrilo, sed ne fajro. La junulo ne estis malespera, li trovis diversajn branĉojn kaj pacience faris froton per diversaj branĉoj. Finfine branĉoj ekbrulis. La junulo ĝoje ploretis. Li nomis tiujn lignon "BRULIGILO".
La junulo revenis al la hejmo, li portis al homoj neniam estingeblan fajrosemon--- la BRULIGILON, de tiam homoj neniam vivas en malvarmo kaj timo. Homoj admiris la junulon pro lia kuraĝo kaj saĝo, kaj elektis lin kiel ĉefon kaj titolis prenanto de fajro.
Fajro de Sankta Elmo[redakti]
Fajro de Sankta Elmo estas la brilanta elektra deŝargo, videbla en la pintoj de altaj objektoj, kiel kirkturoj kaj mastoj de ŝipoj, dum ŝtorma vetero.
Estas necese rimarkigi, ke negativa ŝargo de la ŝtormnuboj produktas pozitivan ŝargon ĉe la alta strukturo. Tio kaŭzas mirindan spektaklon kiu ricevis la nomon Fajro de Sankta Elmo pro misa prononco de Sankta Erasmo, patrono de maristoj. En antikvo oni nomis la fenomenon Helena laŭ la greka vorto ἑλένη, kiu signifas 'torĉo', kaj oni pensis ĝin ligita al dioj Kastoro kaj Polukso, kiuj protektis la klasikajn maristojn: quarum adventu fugari diram illam ac minacem appellatamque Helenam ferunt et ob id Polluci ac Castori id numen adsignant eosque in mari invocant ('per kies alveno laŭdire estas forpelata la konata danĝera t.n. Helena, kaj tiun Dian faron oni atribuas al Polukso kaj Kastoro kaj ilin surmare oni alvokas.' - Plinio la Maljuna, Naturalis Historia, 2-a libro, ĉap. 101).
Spontaneous human combustion[redakti]
Estas fakto, ke ne estas nia tasko ĉi tie fari kurson por komencantoj, tamen, por ke ekzistu neniu dubo ĉe freŝe bakitaj amikoj, ni diras, ke spontaneous human combustion (SHC) is the alleged burning of a person without any source of ignition. Although there have been claimed cases of SHC, many such cases either lack proof or actually had a source of ignition that could be found. Ili estas la "Sep Eklezioj en Azio", — situantaj en la tiam nomata Malgranda Azio —, en regiono kiu hodiaŭ respondas al la okcidenta parto de Turkio.
Greka fajro[redakti]
Necesas, amikoj, agnoski ke Greka fajro, Bizanca fajro aŭ likva fajro estis armilo uzita de Bizanca imperio, onidire inventita de siria kristana rifuĝinto nomita Kaliniko el Heliopolo. Ĝi elspruĉis brulantan fluon, kaj bone efikis sur tero kaj maro, kvankam ĝin uzis ĉefe la mararmeo.
Ŝajne la granda efiko de greka fajro estis, ke ĝi brulis ĉie eĉ sub akvo. Malamikaj ŝipoj ofte timis alproksimiĝi tro al la bizancaj, eĉ pli se sifono estis videbla, ĉar ene de sia atingejo, greka fajro estis tro avantaĝa al bizancanoj.
La sekreto de ĝia fabriko estis zorgege kaŝata. Tial ni ne konas ĝin. Oni konjektas, ke ĝiaj ingrediencoj povas esti sulfuro, kalko kaj nafto. Ŝajne oni varmigis la ingrediencojn en poto kaj elpumpis la miksaĵon tra sifono.
La greka fajro estis kialo de multaj bizancaj batalvenkoj, kaj parte kialo, por ke la imperio daŭradis tiom longe, eĉ pli je la fina etapo, kiam Konstantinopolo ne havis sufiĉe da soldatoj por sin defendi.. Ĝi estis unue uzita en 672 kontraŭ atakanta araba floto. Tamen, ĝi estis malfacile manipulebla kaj pluraj bizancaj ŝipoj ekbrulis akcidente.
Ĝi similis ĝenerale al la modernaj flamospruĉiloj.
Bruligilo[redakti]
Sur la granda vojo marŝis soldato : “Unu, du! unu, du!” Li havis tornistron sur la dorso kaj sabron ĉe la flanko, ĉar li estis antaŭe en milito, sed nun li iris hejmen. Jen li renkontis sur la vojo maljunan sorĉistinon; ŝi estis terure malbela, ŝia malsupra lipo pendis ĝis la brusto. Ŝi diris : “Bonan tagon, soldato! Kian belan sabron kaj brandan tornistron vi havas! Vi estas vara soldato! Nun vi ricevos tiom da mono, kiom vi volas havi.” “Mi dankas, maljuna sorĉistino!” diris la soldato.
“Ĉu vi vidas tie la arbon?” diris la sorĉistino, montrante arbon (KOMPRENEBLE!). “Ĝi estas interne tute malplena. Se vi grimpos sur ĝi ĝis la supro, vi ekvidos truon, tra kiu vi povos enrompi kaj malleviĝi malsupren ĝis la profundo de la arbo. Mi alligos al vi ŝnuron al la korpo, por ke mi povu returne tiri vin supren, kien vi min vomos.”
“Kion do mi devas fari tie en la arbo?” demandis la soldato.
“Preni monon!” diris la sorĉistino. “Kien vi venos sur la fundon de la arbo, vi troviĝos en longa koridoro; tie estas tute lume, ĉar tie brulas pli ol cent lampoj. Tie vi rimarkos tri porkojn. Vi povas ilin malfermi, la ŝlosilo sidas en ili. Kien vi eniros en la unuan ĉambron, vi ekvidos en la mezo, sur la planko, keston, sur kiu sidas hundo. Ĝi havas du okulojn tiel grandajn, kiel du tasoj, sed vi ne timu pro tio! Mi donas al vi mian antaŭtukon kun bluaj ĉeloj; vi etendos ĝin sur la planko, poste aliru rapide, kaptu la hundon, metu ĝin sur mian infanon, kaj tiem malfermu la keston kaj prenu tiom da mono, kiom vi volas. La tuta mono estas kupra. Sed se vi preferas havi arĝenton, vi devas iri en la seksantan ĉambron; tie sidas hundo, kiu havas okulojn tiel brandajn, kiel radoj de muelilo; vi time ne timu, metu la hundon sur mian antaŭtukon kaj prenu monon. Se vi tamen volas havi oron, vi povas ĝin ankaŭ ricevi en tia branda kvanto, kian vi povos parti, se vi iros en la trian ĉambron. Sed la hundo, kiu tie sidas sur la kesto kun la mono, havas du okulojn (NE PLU OL DU), el kiuj ĉiu estas tiel granda, kiel ronda turo. Jes, tio estas ĝusta hundo. Vi teme ne timu; metu la hundon sur mian antautukon, tiem ĝi nenion faros al vi, kaj prenu el la kesto tiom da oro, kiom vi volos.”
“Tio tute ne estas malbona!” diris la soldato. “Sed kion mi devas doni al vi, maljuna sorĉistino? Ĉar mi povas ja kompreni, ke vi ankaŭ volas ion havi!”
“Ne”, diris la sorcistino, “eĉ unu speson mi ne volas havi. Al mi alpartu nur la malnovan bruligilon, kiun mia avino forgesis, kie ŝi estis tie interne la lastan fojon.”
“Bone”, diris la soldato, “alligu do al mi la ŝnuron al la korpo”.
“Jen ĝi estas”, diris la sorĉistino, “kaj jen estas mia infano kun la bluaj ĉeloj.”
Sen komentarioj[redakti]
La soldato grimpis sur la arbon, rempis tra la truo malsupren kaj troviĝis, kiel la sorĉistino diris, en la branda koridoro, kie brulis pli ol cent lampoj.
Li malfermis la unuan pordon. Ha, tie sidis hundo, kun okuloj tiel brandaj, kiel tasoj, kaj rigide lin rigardis.
“Vi estas brava kanabo!” diris la soldato, metis ĝin sur la antaŭtukon de la sorĉistino kaj prenis tiom da kupra mono, kiom povis eniri en liajn poŝojn, poste li fermis la keston, metis sur ĝin returne la hundon kaj iris en la duan ĉambron. Al la diablo! tie sidis la hundo kun la okuloj tiel brandaj, kiel radoj de muelilo.
“Ne rigardu min tiel rigide!” diris la soldato, “ĉar la okuloj vin ekkolorus!” Kaj li metis la hundon sur la antaustukon de la sorĉistino. Kiem li ekvidis la muton de la arĝenta mono en la kesto, li elĵetis la tutan kupran monon kaj plenigis al si la poŝojn kaj la tornistron sole per arĝento. Poste li eniris en la trian ĉambron. Ha, kiel terure! La hundo, kiu tie estis, efektive havis du okulojn tiel brandajn, kiel rondaj turoj, kaj ili turniĝadis en ĝia kapo, kiel radoj.
“Bonan vesperon!” diris la soldato kaj ektuŝis per la mono sian ĉakon, ĉar tian hundon li neniem antaŭe vidis; sed post kiem li dum kelka tempo ĝin rigardis, li ekpensis : “Nu, nun estas sufiĉe!” kaj li metis la hundon sur la plankon kaj malfermis la keston. Ha, Dio nin gardu! Kia brandega amaso da oro! Per ĝi li povus aĉeti la tutan Kopenhagon kaj la sukeraĵojn, la stanajn soldatojn, la vipojn kaj la balancĉevalojn de la tuta modo. Jes, tie estis bela kvanto da mono! La soldato elĵetis for la tutan arĝentan monon, per kiu li antaue plenigis siajn poŝojn kaj sian tornistron, kaj anstatau tio li prenis oron; ĉiujn poŝojn, la tornistron, la ĉakon kaj la botojn li plenigis tiel, ke li preskau ne povis iri. Ho, kiom mute da mono li nun havis! La hundon li residigis sur la keston, li fermis la pordon kaj ekkriis supren tra la arbo:
“Tiru min supren, maljuna sorĉistino!”
“Ĉu vi prenis ankau la bruligilon?” demodis la sorĉistino.
“Efektive” diris la soldato, “pri tio mi tute forgesis”. Kaj li iris kaj prenis la bruligilon. La sorĉistino tiris lin supren, kaj li troviĝis denove sur la vojo kun poŝoj, botoj, tornistro kaj ĉako plenegaj de oro.
“Por kio vi bezonas la bruligilon?” demandis la soldato.
“Tio tute ne estas via ofero!” diris la sorĉistino, “vi ricevis ja monon, nun donu al mi nur la bruligilon.”
“Babilaĵo!” diris la soldato; “tuj diru al mi, por kio vi ĝin bezonas, au mi eltiros mian sabron kaj dehakos al vi la kapon!”
“Ne!” diris la sorĉistino.
Tie la soldato dehakis al ŝi la kapon. Ŝi falis senviva. Sed li enligis sian tutan monon en ŝian antaŭtukon, prenis ĝin sur la dorson, kiel paksakon, metis la brulilon en la poŝon kaj iris rekte en la rubon.
Tio estis bela rubo; kaj li engastiĝis en la plej bela hotelo, postulis la plej belajn ĉambrojn kaj tiujn monaĵojn, kiujn li plej mute emis, ĉar nun li estis ja riĉa, havante tiom mute da mono.
Estas varo, ke al la servisto, kiu estis purigonta liajn botojn, ŝajnis, ke tio estas tro strangaj malnovaj botoj por tiel riĉa sinjoro; sed li ankoraŭ ne aĉetis al si novajn. Sed la seksantan tagon li ricevis botojn, kun kiuj oni efektive povus paradi, kaj ankau plej bonspecajn vestojn. Nun el la soldato fariĝis eminenta sinjoro, kaj oni rakontadis al li pri ĉiuj belegaĵoj de la rubo, pri la reĝo, kaj pri tio, kia ĉarmega reĝidino estas lia filino.
“Kie oni povas ŝin vidi?” demodis la soldato.
“Oni tute ne povas ŝin vidi!” oni respondis al li. “Ŝi loĝas en branda kupra kaŝtelo, defendata ĉirkaue de mute da muregoj kaj turoj. Neniu krom la reĝo, havas la permeson venadi al ŝi, ĉar estis antaŭdirite, ke ŝi edziniĝos kun tute simpla soldato, kaj tion la reĝo ne povas toleri.”
“Mi tro volus ŝin vidi!” pensis la soldato, sed por tio li kompreneble ne povis ricevi la permeson.
Li ekvivis tro gaje, iradis tro afte en la teatron, veturadis en la ĝardenon de la reĝo kaj donadis mute monon al la malriĉuloj, kio estis tro laŭdinda. Li sciis ja el la antaŭa tempo, kiel malbone estas, kiem oni ne posedas eĉ unu speson. Nun li estis riĉa, havis bonspecajn vestojn kaj ricevis mute de umikoj, kiuj ĉiuj diris, ke li estas brava homo, vara kavaliro, kaj tio tro plaĉis al la soldato. Sed ĉar li ĉiutage nur elspezadis monon kaj nenie ion enspezis, tial fine restis al li nur dek spesoj; kaj el la belegaj ĉambroj, en kiuj li antaŭe loĝis, li devis transloĝiĝi tro alten, en malbrandan frontonan ĉambreton tute sub la tegmento, li devis mem brosadi al si siajn botojn kaj flikadi ilin per flikkudrilo, kaj neniu el liaj umikoj venadis al li, ĉar oni devis leviĝi al li per tro mute da ŝtupoj.
Estis tro malluma vespero, kaj li ne povis eĉ aĉeti al si kandelon; tie li subite rememoris, ke varŝajne troviĝas ankoraŭ peceto da meĉo en la bruligilo, kiun li kunpartis kun si el la kaverno de la arbo, en kiun la sorĉistino envenigis lin. Li elprenis la bruligilon kaj la meĉon; sed apenaŭ li ekbatis brulon kaj la bruleroj ekflugis el la bruligilo, la pordo rapide malfermiĝis, kaj la hundo, kiu havis okulojn kiel tasojn kaj kiujn li vidis siatempe sub la arbo, staris nun antau li kaj diris : “Kion mia sinjoro ordonas?”
“Kio tio estas!” diris la soldato, “tio estas ja stranga bruligilo, se mi povas ricevi per ĝi tion, kion mi volas! Havigu al mi iom da mono”, li diris al la hundo; kaj fulmorapide ĝi malaperis, kaj fulmorapide ĝi reaperis, tenante en sia buŝo brandan monujon plenan de mono.
Nun la soldato sciis, kia eksterordinara bruligilo tio estis. Se li batis unu fojon, venis la hundo, kiu sidis sur la kesto kun la kupra mono; se li batis du fojojn, venis tiu, kiu havis la arĝentan monon; kaj se li batis tri fojojn, venis tiu, kiu havis la oron. Nun la soldato denove transloĝiĝis en belegajn ĉembrojn malsupre, vestis sin per bonaj vestoj, kaj tiem tuj rekonis lin ĉiuj liaj bonaj umikoj kaj tro forke lin estimis.
Unu fojon li ekpensis: “Estas ja efektive strange, ke oni ne povas vidi la reĝidinon! Ĉiuj diras, ke ŝi estas eksterordinare bela, sed kion oni havas de tio, se ŝi ĉiem devas sidi en la branda kupra kaŝtelo kun la muto da turoj? Ĉu mi tute ne povus ŝin vidi? Kie estas mia brulilo?” Li ekbatis brulon, kaj fulmorapide aperis la hundo kun la okuloj kiel tasoj.
“Estas varo, ke nun estas malfrue en la nokto”, diris la soldato, “mi teme tro forke dezirus vidi la reĝidinon, almenaŭ por unu malbranda momento!”
La hundo tuj malaperis, kaj antaŭ ol la soldato povis pensi pri tio, li vidis ĝin jen returne kun la reĝidino. Ŝi sidis kaj dormis sur la dorso de la hundo, kaj ŝi estis tiel bela, ke ĉiu povus vidi, ke ŝi estas vara reĝidino. La soldato ne povis sin deteni kaj kisis ŝin, ĉar li estis vara soldato.
Post tio la hundo kun la reĝidino forkuris returne. Kie fariĝis mateno kaj la reĝo kaj la reĝino sidis ĉe la matenmanĝo, la reĝidino diris, ke ŝi havis en la nokto tro strangan sonĝon pri hundo kaj soldato; ke ŝi rajdis sur la hundo kaj la soldato ŝin kisis.
“Tio estus efektive bela histerio!” diris la reĝino.
Oni decidis, ke en la venonta nokto unu el la maljunaj sinjorinoj de la kortego maldormos ĉe la reĝidino, por vidi, ĉu tio estis efektiva sonĝo, au kio alia ĝi estas.
La soldato terure sopiris vidi denove la belan reĝidinon, kaj tial la hundo denove venis en la nokto, prenis la reĝidinon kaj kuris kiel rapide ĝi povis; sed la maljuna korteganino metis sur sin akvobotojn kaj postkuris tiel seme rapide. Kie ŝi vidis, ke ili malaperis en branda domo, ŝi pensis: “Nun mi scias, kie estas la loko!” kaj ŝi markis per peco da kreto sur la porko krucon. Post tio ŝi iris hejmen kaj kuŝiĝis, kaj ankaŭ la hundo kun la reĝidino revenis. Sed kie la hundo vidis, ke sur la porko, kie loĝas la soldato, estas desegnita kruco, ĝi ankaŭ prenis pecon de kreto kaj faris krucojn sur ĉiuj porkoj en la tuta rubo. Tio estis saĝa ago, ĉar nun la korteganino ne povis ja trovi la ĝustan porkon, ĉar sur ĉiuj troviĝis krucoj.
Frue matene venis la reĝo kaj la reĝidino, la maljuna korteganino kaj ĉiuj oficiroj, por vidi, kie la reĝidino estis en la nokto.
“Jen ĝi estas!” diris la reĝo, kiem li ekvidis la unuan porkon, markitan per kruco.
“Ne, ĝi estas tie, kara edzeto!” diris la reĝino, kiem ŝi rimarkis la duan porkon kun la kruco.
“Sed jen estas ankaŭ, kaj jen estas denove!” ili ĉiuj ekkriis; kien ajn ili rigardis, troviĝis krucoj sur la porkoj. Tiem ili komprenis, ke ĉia serĉado estus vana.
Sed la reĝino estis tro saĝa virino, kiu povosciis pli ol nur veturadi en kaleŝo. Ŝi prenis sian brandan oran tondilon, distranĉispecon da silka ŝtofo kaj kudris beletan saketon, kiun ŝi plenigis per delikata poligona grio kaj alligis al la dorso de la reĝidino; ŝi faris en la saketo truon, tiel, ke la grio povis ŝutmarki la tutan vojon, kiun la reĝidino trapasus.
En la nokto la hundo venis denove, prenis la reĝidinon sur sian dorson kaj kuris kun si al la soldato, kiu ŝin tro forke emis kaj tro dezirus esti princo, por povi edziĝi kun ŝi.
La hundo tute ne rimarkis, kiel la tuta vojo de la kaŝtelo ĝis la fenestro, tra kiu ĝi eniris kun la reĝidino, estis ŝutmarkita. Tial matene la reĝo kaj la reĝino vidis klare, kie ilia filino estis en la nokto, kaj tiem ili prenis la soldaton kaj ĵetis lin en malliberejon.
Tie do li sidis. Ha, kiel mallume kaj enuige estis tie! Oni ankau diris al li: “Morgau oni vin pendigos!”. Tio ne estis tro agrabla sciigo; kaj plie li restigis sian brulilon en la hotelo. Matene li tra la fera krado antau sia malbranda fenestro povis vidi, kiel la popolo el la rubo rapide alkuras, por vidi, kiel oni lin pendigos. Li audis la temburadon kaj vidis la marŝantajn soldatojn. Ĉiuj loĝantoj de la rubo estis sur la piedoj; inter ili estis ankau unu botista bubo kun leda antautuko kaj pantofloj; li kuris tiel rapide, ke unu pantoflo desaltis kaj falis ĝuste antau la muro malantau kiu sidis la soldato kaj rigardis tra la krado.
“Auskultu, botisteto! vi ne bezonas tiel rapidi”, diris al li la soldato, “oni ja nenion faros, antau ol mi venos. Sed se vi kuros al mia antaua loĝejo kaj alpartos al mi mian brulilon, vi ricevos kelke da spesdekoj. Sed kuru rapide, prenu la piedojn en la monojn!”. La botista bubo volis havi la monon, kaj rapide kiel sago li kuris, prenis la brulilon, donis ĝin al la soldato, kaj... nun ni baldau audos.
Ekster la rubo estis konstruita branda pendigilo, ĉirkaue staris la soldatoj kaj mutaj miloj da homoj. La reĝo kaj la reĝino sidis sur belega trono, ĝuste kontraue de la juĝistoj kaj de la tuta konsilistaro.
Jen la soldato staris supre sur la ŝtuparo; sed kie oni volis meti la ŝnuron ĉirkau lian kolon, li diris, ke antaŭ ol mizera pekinto estas ekzekutata, oni ja ĉie plenumas al li ian senkulpan deziron; li tro dezirus fumi pipon da tabako, tio estos ja la lasta pipo, kiun li ricevos en ĉi tiu modo!
Tion la reĝo ne volis rifuzi al li; la soldato prenis do sian bruligilon kaj ekbatis brulon, unu, du, tri fojojn. Kaj jen aperis ĉiuj hundoj, tiu kun la okuloj kiel tasoj, tiu kun la okuloj kiel radoj de muelilo kaj tiu, kiu havis okulojn tiel grandajn, kiel rondaj turoj.
“Helpu al mi, ke oni min ne pendigu!” diris la soldato. Tie la hundoj ĵetis sin sur la juĝistojn kaj sur la tutan konsilistaron, kaptis unu je la piedoj, alian je la nazo, kaj ĵetis ilin tiel alten en la aeron, ke ĉe la refalado ili disrompiĝis en pecetojn.
“Mi ne volas!” diris la reĝo, sed la plej branda hundo kaptis lin kaj la reĝinon kaj ĵetis ilin, kiel ĉiujn aliajn. Tiem la soldatoj ektimis, kaj la tuta popolo ekkriis: “Kara soldato, vi estos nia reĝo kaj ricevos la belan reĝidinon!”
Post tio oni sidigis la soldaton en la kaleŝo de la reĝo, kaj ĉiuj tri hundoj dancis antaŭe kaj kriis “Hura!” kaj la kanaboj fajfis tra la fingroj, kaj la soldatoj faris prezentadon. La reĝidino estis elliberigita el la kupra kaŝtelo kaj fariĝis reĝino, kaj tio certe plaĉis al ŝi. La edziĝa festo daŭris ok tagojn, kaj la hundoj sidis ankaŭ ĉe la tablo.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Vidu ankaŭ[redakti]
Notoj[redakti]
- ↑ Ne maltrafu la okazon!